Árið 2011 var að líða. Nú er vikan rétt orðin hálfnuð en hún mun vera sú fyrsta þess árs sem komið er. Við Jóna héldum af landi brott í stórkostlegt og andstreymt flugvintýra yfir hafið og óvinveitt landamæri þann 15. desember. Komum við þó að flugvellinum að okkur varð tilkynnt um að flugið okkar hefði tekist á loft heilum sólarhring fyrr. Eða þá að við hefðum komið heilum sólarhring of seint. Við vorum látin borga einhver gjöld til að halda í miðana okkar heim, því í svona tilviki falla allir miðar, sem keyptir voru saman, úr gildi, skyldi maður missa af einu flugi. Það er að segja, nema maður borgi þessi gjöld, sem við og gerðum. Fólkið sem við leituðum aðstoðar hjá leyfði okkur að fljúga til New York, annars okkar tveggja áfangastaða, en þó þyrftum við að fleyta okkur fram sjálf á lokaáfangastað okkar, Montreal.
Eftir svefnlaust flug yfir hafið og inn í stærstu borg Bandaríkjanna hófum við handa við að koma sjálfum okkur til Montreal. Við fengum hjálp frá geðfelldri gamalli úrvinda konu sem komst í óbeint samband við Iceland Air starfsfólk á sjálfu Íslandi. Þá sagði konan okkur að Ísland hefði gefið okkur grænt ljós, en að ekki kæmi það þó til að vera skráð fyrr en kl. 9 næsta dag á íslenskum tíma. Á þeirri forsendu tókum við skuggalegan sendiferðabíl að enn skuggalegra móteli. Þar biðu okkar hlutir sem ég hafði aðeins séð í amerískum bíómyndum (enda vorum nú í New York, þótt ekkert til þess benti). Mótelið lá skammt frá víðáttustóru flugvallar- „svæði“ sem hefur örugglega verið töluvert stærra en öll Reykjavík. Í hjarta heillar iðnaðarborgar þar sem slagæðin er átta akreina breið. Við hliðina á húsinu blasti við eyðimörk gulra amerískra skólastrætóa í löngum aðlægum röðum. Anddyrið var svart, með litlu fiskabúri þar sem þrír eða fjórir veslings koifiska syntu hring eftir hring í kringum lítinn foss sem sendi frá sér blautan nið um allt anddyrið. Þrjár tröppur leiddu til gangs þar sem loftið var þakið speglum og veggirnir voru drapplitaðir, svolítið á litinn eins og gömul útmáð mynd af laxi í matseðli á einhverjum sveittum amerísk-kínverskum skyndibitastað sem boðar niðurgang.
Herbergið var til vinstri. Það var svo sem fínt, sæmilega hreint, en fyrir ofan rúmið var stór loftspegill, og speglar á veggjunum, og skrýtið sturtubað, og hrífandi útsýni yfir skólastrætógarðinn. Við hlógum, tókum myndir og pöntuðum okkar pítsu. Ég bjóst við þjóðsagnakenndri New York pítsu, kannski út af því að heilinn minn var í sultu. Hún var hins vegar fremur óminnisstæð, bragðlítil og skorpan of mikil.
Næsta dag vöknuðum við ríg eftir svefnlausa nótt. Ég kíkti út um þykku gardínurnar á skólastrætógarðinn sem var einnig að vakna. Hver einasti strætó á ferð í langri biðröð sem snéri beint inn til okkar.
Skuggalegur sendiferðabíll.
Konan sem sagði okkur að við hefðum fengið grænt ljós frá Iceland Air hafði rangt fyrir sér, eða öllu heldur misskildi. Við máttum ekki fljúga. Miðinn var orðinn ónýtur, ógildur. Eins og hálfs tíma flug kostaði upp í 90,000 krónur á mann. Ég hringdi til Íslands, en allt fyrir ekki.
Þess brjálæðis í stað stefndum við að miðbænum í gegnum flókna og uggvæna neðanjarðarlestakerfið í New York. Hver sekúnda sem maður kemur við súlurnar jafngildir tíu typpum. Svona var sagt í æsku.
Við keyptum rútumiða til Montréal. Níu tímar. Foreldrar mínir búnir að reyna að koma og sækja okkur af flugvelli tvisvar til einskis.
En svo lauk löngu heimkomu okkar um kvöldið. Ég sá nýju íbúðina hennar mömmu í fyrsta sinn, sá pabba, og allt var gott. Það var svo notalegt að vera loks í faðmi foreldra minna, þótt þau séu ekki lengur saman.
Litlir ljúffengir mömmumatarbitar voru bornir fram og foreldrum mínum tókst strax að slá á málefni sem kunni að tendra til óhjákvæmilegu tilhneigingar þeirra til að vilja alltaf rífast um eitt það ómerkilegasta sem manni dytti í hug að vera ósammála um. Í þetta sinn var það um alþjóðahafsvæði og vá þeirra í lögfræðilegu samhengi. Sjóræningjar komu einnig til sögunnar.
Pabbi hélt heim og við Jóna fórum að sofa.
Kannski að ég klári þessa sögu seinna.
Animals & Feelings 
